Korku İmparatorluğu

 

Bazen insanın sinir eşiğini zorlayan anlar yaşıyorsun. Gereksiz yükselen sesler doğuyor bir anda odanda. Stresiyle baş edemeyen sinir yüklü insanlar. Birbirlerine karşı saygıyı da zamanla yok edeceklerini düşünmeden yükseliyor o sesler. Birini azarlamak, onu eğitmek adına yaptığın bir şey değil.

Belli bir zamandan sonra kimseyi eğitemezsin sadece düzeltirsin.

Eğitim, yaşını almış kişilerde zordur. Kabul etmezler.

Önemli olan bağdan üzüm yemekse bağcıyı dövemezsin.

İnsanlar korku imparatorluğunda başarılı olamazlar.

Yıllarca okuyup izlediğim, tarihten ders aldığım kadarıyla bu her zaman böyle olmuştur. Korkuyla yönetildikçe insanlar kendilerini savunamaz, sorumluluklar alınamaz ve işler yürüyemez. Sorulan sorulara alınamayan cevaplarla işlerin yürümesi beklenemez.

Kendime söz verdim biraz önce;

“Bu içimdeki insan sevgisini, saygısını asla kaybetmeyeceğim. Saygım canlıya, varlığa duyduğum saygıdandır.”

Mutlu mutlu işe gelip hatta mutlu aşk kokan mesajlar ve öpücüklerle uyandıktan sonra işe gelince ters bir cümle ve tavırla karşılanmak. İnanın beni asla demoralize etmez ama artık sıkıldım! Bir dakika daha buraya tahammülüm yok. Ben duyarsızlaşamam. Sahiplendiğim bu yeri de bırakamam. Gereksiz sinir küpü bir insan yüzünden mesleğimden de soğumam. Aylardır burada olup içeride çalışanlar hakkında bir kelime bile bilmiyorsan burada olma zaten. İstersen işinin en iyisi ol ama nafile. Gözümde sıfırlanırsın. Araştırma yaparken ben bunu bilmem şeklinde kendi cahilliğini konuşuyorsan ama bu cahilliğini benim bilgimi ezerek yapmaya çalışıp örtbas edeceksen orada kaybedersin. Kendinin ne olduğunu fark etmeden yaşayıp bir şeyleri yapmaya çalışmak, ne yazık!

Bu oradan oraya savrulma sürecimde o kadar çok şey gördüm o kadar çok şeyle karşılaştım ki patronuma teşekkür ediyorum. Başlangıçta moralimi bozmayan, aralarda inip çıkan ama genede umudumu kaybetmediğim bu yolda tecrübe ettiklerimi sıralıyorum;

* İnsan ol.

* Çalışanlarını bil. Çünkü onlarla iş yapıyorsun. Herkesin yapabildiklerini, yapabileceklerini öğren, yaşa. Gerçekçi ol.

* Saygılı ol. Karşındakini pislik ya da bir şey bilmeyen biri olarak düşünme. İhtimallerin olsun ama o kişiyi oraya yerleştirdiysen de onun ne yapabileceğini biliyor olmalısın. Ona güvenmelisin. Sorumluluk verdiğin kişiye eğer güvenmiyor ve en küçük cevabında sinir patlaması yaşıyorsan o kişiden iş yapmasını bekleyemezsin, başarılı olmasını ise asla.

* Çalışanlarına kin güdemezsin. Güdüyorsan onu tutma! Kin ne ayrıca?! En baş maddeye dön, hatırla.

* Senin sabrın yoksa ve bunun sonucu sinir patlamasıysa karşındaki insanlarında senin gibi olduğunu unutma! Sabır bir yere kadardır. Bir istifa ile gitmeye bakar. Gidenin arkasından da “Neden gitti? Ben iyiydim.” deme. Mütevazi ol. Dön kendine bak. Önce kendini sonra karşıyı yargıla. Konumundan dolayı kimse sana bir laf söyleyemiyor olabilir ama insanların gözleri ve davranışları çok şey anlatır.

* Stresinle başa çıkmayı dene.  Kendin için bir şey yap. İyi bir şey. Nefes al mesela sonra ver. Etrafını topla. Aynada kendine bak. Güzel bir çift söz söyle ve göz kırp kendine ;)

* Kimseyi kimseden ayırma. Ayıracaksan bunu kişilerin başarılarıyla yap. İnsanlardan verim almasını bil.

Hiçbir şey kolay değil ama bunu kendi yaptıklarınla zorlaştırmak ya da kolaylaştırmakta sizin elinizde.

xoxo

Kısa Kısa Nerde Kalmıştık?!

Üç nokta koydum gene yazı yazmadan önce. Hâlbuki aklımda bir sürü cümle ve fikir varken hepsini aynı anda yazmak isterken toparlayamıyorum. Eskiden böyle değildim ben. Akhisar’dan yavaş yavaş soğuyorum. Eskiden daha çok yazardım şimdi yazı sıklığım değişti. Azaldı sanki. Bu da benim moralimi bozuyor. Deşarj olamıyorum. Cümlelerim içimde birikiyor.

İş açısından verimli günler yaşarken aşk acısı çekmediğim için üzerimde odaklanamama yaşadığım günler yaşıyorum. Dün C. ile konuşurken “Aşk acısını nasıl yaşıyorsun hiç düşündün mü?” diye sordum. Kısa bir sessizlikten sonra “Aşk acısı iki türlüdür.” dedi. “Ya hayata küsersin ya da hırs edersin ve ben ilk cümlemdeki gibi yaşıyorum yani hayata küsüyorum.” dedi. Ben ise hırs olarak yaşayanım. O benim için bağdaş kuramayan sevgilim ;) İşte şu an aşk acısı çekmediğim için de hırslanamıyorum. O acıyı çalışarak yenebildiğim için rahatlıyordum. Sonuç olarak bugünlerde yazı yazamıyorum. Saçma sapan cümleler kuruyorum sonra bir daha okuyorum düzeltiyorum.

Yeniden arabaya atlayıp kaçmak istiyorum.

Bu serseri zamanlarımı özledim.

Şu hayatta en güzel şey, yeni bir yer görmek. Yaşamak. Bir de sevdiğin varsa yanında değme keyfine. Bütün gün kumsalda gezin, yağmuru dinle, gök gürledikçe ona daha çok sarıl ve ateşin yetersiz kaldığı anda sarıl sevgiline, beraber uyu gecelerce. Sabah “Soğuk!” de ve yataktan çıkma. Gerçek bu olsa bile bahanen olsun. Sevgilin makarna yapsın. Onun elinden yaptığı yemeği ye.

Yeniden incelme programına başladım. Şu iş gezilerinin sonunda kilo aldım verdim aldım derken yeniden düzenli bir hayata başlamak iyi gelecek. Dönünce spora başlıyorum! HEYOO!!! Şimdiden o meşhur “Tost – Çorba Diyetimi” yapıyorum. İlk hafta için iyi inceldim ama hafta sonu biraz eğlence ile bozmuş olabilirim uuppss!

xoxo       

İş Hayatı ...6

Zamanla törpülenmeyi öğrendim ben. İş hayatımda yaşadığım olaylar, tanıştığım ve beraber çalıştığım insanlar ve oradan oraya gitmem sonucunda törpülendim. Yüksek sesle bir işin yürümeyeceğini, çalışanlarla nasıl konuşulması gerektiğini, o konuşmaya göre de yaptırmak istediğim işi yaptırabilmeyi, gerektiğinde sert olmayı, kimsesiz ve yardıma muhtaç bir köpeğe bakmayı ve insanlara bunu bizzat gösterebilmeyi, gittiğim zaman arkamda bir şeyler bırakabilmeyi, sloganlarımla yaşamayı öğrendim.

Şu hayatta patronu yakın ol ona güven.

Dedikodu yapma genç! Dedikodu yapanlardan uzaklaş.

Sabret!

O ışık bir gün seni bulacak buna inan!

Uzayan süreleri kafana takma.

Gittiğin ve çalıştığın yerden bir şeyler kap.

Kimse daha oralara gitmemişken sen orayı biliyor olacaksın çünkü.

İş hayatımda inişler, çıkışlar, stres ve yükselen sesler. Ne yapılmaması gerektiğini, sonuçları ve ne yapmam gerektiğini, nasıl bir ortamda çalışırsam beni mutlu edeceğini çözmüş oldum.

Bu benim için bir başarı. En azından başlangıcım için.

xoxo